Mòs Ensemble is een jonge bende muzikanten die speels en met volle overgave werkt en daarbij risico’s durft nemen. Deze achtkoppige jazz- en improvisatiegroep die werkt rond composities en concepten van bassist Kobe Boon. Roos Denayer (zang) zorgt voor de lokale inbreng. Sfeer, klankkleur, energie, improvisatie, impressionisme en avontuur zijn enkele trefwoorden die de muziek kort samenvatten. Er wordt veel met improvisatie en collectief musiceren gewerkt waardoor de eigenheid van elk individu duidelijk hoorbaar wordt.

Mòs Ensemble maakte hun naam waar door als één, in verschillende richtingen groeiend en woekerend organisme alle oren te bevruchten. Muziek als voedingsbodem voor lentedromen, voor een idyllisch avontuur. Een ongerepte archipel in een zee van jazz, folk, en psychedelica. Geen land van melk en honing, maar van kronkelende, krioelende akkoorden en ritmes enerzijds, en serene, zacht klaterende klankstroompjes, anderzijds.

Naast oprichter en componist Boon zorgen Astrid Creve, Marta del Grandi & Roos Denayer (zang), Benjamin Hermans & Ambroos De Schepper (blazers), Artan Buleshkaj (gitaar) en Simon Raman (drums) voor de specifieke sfeer, klankkleur, energie en improvisaties die Mòs Ensemble eigen is.

Als LIMBS (2019) al kon tellen als intentieverklaring van Kobe Boon en de zijnen, dan duikt de band voor zijn nieuwe album helemaal onder in de schier eindeloze mogelijkheden. Dit nieuwe album (uit op W.E.R.F. Records in februari 2022) bewaart de weelde van zijn voorganger, maar graaft dieper, danst frivoler en frunnikt gretiger aan de naden. Met de komst van achtste bandlid Roos Denayer (zang, gitaar) worden het potentieel en bereik bovendien nog uitgebreid. De nieuwe rijkheid zindert, verwart, imponeert en prikkelt.

Folk, jazz, pop en kamermuziek krijgen een elektronische opsmuk, worden laag voor laag aan elkaar toegevoegd en weer ontmanteld, om nu eens een eensgezinde trance op te bouwen en dan weer schurend tegen elkaar uit te spelen. Het ene moment word je meegezogen in een mysterieuze pastorale trip, om even later te belanden bij een spreidstand tussen euforie en melancholie, met gitaren, stemmen en blazers die elkaar afwisselend overwoekeren.
Een ode aan de verbeelding, de macht van de fantasie, maar ook een feest. Mòs ensemble speelt muziek die voluptueus durft zijn, risico’s neemt, mikt op finales die live groots zullen klinken, om vervolgens verrassende zijsporen bloot te leggen. Genres doen er niet meer toe. Deze muziek is veelkleurig en expressief, gestuwd door een luid kloppend hart, maar nu nog sterker gestuurd vanuit een centraal organisme dat emoties, kleuren, texturen en weelderige poëzie uitspeelt als een gebalde vuist.

De boeiendste muziek schenkt je niet enkel herkenbaarheid, maar opent ook nieuwe deuren. Dat is exact wat hier gebeurt. Het tweede album van deze band is een moedige duik, een gulle onderdompeling én een open uitnodiging. Springen is de boodschap.