De aan lager wal geraakte filmster Riggan Thomson werd lange tijd geleden bekend door zijn vertolking van de iconische superheld BIRDMAN. Inmiddels is hij echter door het grote publiek vergeten en kampt hij met ego-problemen...

Om zijn imago te herstellen werkt hij als acteur, scenarist en regisseur mee aan een Broadway-toneelstuk gebaseerd op 'What We Talk About When We Talk About Love' van auteur Raymond Carver.

BIRDMAN of THE UNEXPECTED VIRTUE OF IGNORANCE is een Amerikaanse zwarte komedie geregisseerd door Alejandro González Iñárritu.

Over BIRDMAN

Iñárritu volgt de strubbelingen voor en achter de bühne namelijk met lange, zwierig gechoreografeerde steadicamshots waarin cameratovenaar Emmanuel Lubezki van het ene personage naar de andere ruimte glijdt. Met de hulp van enkele subtiele digitale cuts wordt aldus de indruk gewekt dat de hele film uit één lang, ononderbroken shot bestaat, wat de betrokkenheid en levendigheid alleen maar vergroot. Alsof je naar een halsbrekend balanceerspektakel zit te kijken, met Keaton die twee uur springt, struikelt, sakkert, slaat en zalft op de slappe levenskoord. 'De wereld is een schouwtoneel', wist Shakespeare al, en nu ook de vol compassie grijnzende en in bloedvorm verkerende Alejandro González Iñárritu 2.0. (Focus Knack – Dave Mestdach)

De kijker krijgt zalige scènes met superieure acteurs die allemaal momenten en vertolkingen neerzetten om de vingers bij af te likken. Geen acteurscliché blijft ons bespaard, het hele wereldje wordt doorgelicht en Riggan Thomson zelf verliest meer en meer contact me de werkelijkheid. Waardoor deze veelgelaagde en hoogst unieke tragikomedie een vlucht neemt naar de meeste duizelingwekkende uithoeken van de menselijke verbeelding. Met superlatieven als 'briljant' moet voorzichtig omgesprongen worden, maar er zijn dan ook weinig films die negen nominaties binnenhalen voor de Oscars. Ze zijn allemaal terecht. (De Morgen – Kurt Vandemaele)

Originele, technisch verbluffende film. De film lijkt in één lange take opgenomen, er wordt nooit op de klassieke manier gemonteerd, de acteurs kunnen nooit door de mand vallen. De camera van Iñárritu zit hen, in die smalle gangen en kleedkamers van het theater, nauw op de huid. De gedurfde jazzy drumscore van Antonio Sánchez, afgewisseld met klassieke muziek, omkadert het geheel perfect. (Cobra – Ward Verrijcken)