Alleenstaande moeder Diane tracht haar labiele 16-jarige zoon weer op de rails te krijgen. 'Mommy' is een film van Xavier Dolan die de intense band tussen een moeder en haar zoon meeslepend in beeld brengt. Winnaar van de Juryprijs Cannes 2014 en de Oscarinzending voor Beste niet-Engelstalige Film.

Zoon Steve kan heel lief en charmant zijn maar op andere momenten uiterst druk en impulsief. Diane kan Steves stemmingen maar moeilijk onder controle krijgen maar wil hem koste wat het kost thuis opvoeden en uit handen van de overheid houden. Als bij Diane het water aan de lippen staat, maakt ze kennis met schuchtere buurvrouw Kyla. Er ontstaat een intense vriendschap tussen moeder, zoon en buurvrouw waar ze alle drie sterker van worden.

Over MOMMY

Xavier Dolan blijft filmen aan een tempo alsof zijn nog altijd maar 25-jarige leven ervan afhangt, maar er is goed nieuws voor wie de Canadese wonderboy achter LES AMOURS IMAGINAIRES (2010) en TOM A LA FERME (2013) maar een zelfverliefde poseur vindt: MOMMY is zijn meest warmhartige, meest vitale en dus ook meest toegankelijke film tot nu toe. MOMMY is bij momenten even manisch, labiel en sentimenteel als zijn hoofdpersonage, maar dat Dolan groeit als regisseur en verteller, en dat er een groot hart in deze in Cannes bekroonde film klopt, kunnen zelfs de bashers niet ontkennen. (Knack Focus – Dave Mestdach)

Net als in zijn vorige films demonstreert Dolan, iets minder zelfgenoegzaam, zijn visuele flair en energieke, door uitstekende vertolkingen voortgestuwde verteltalent. Ook hier zijn de pop- en rocksongs overvloedig aanwezig, net als de muziekgedreven montagesequenties. MOMMY is zowel hard als hartverscheurend, zowel extatisch als tragisch, zowel manisch als depressief. Net als de hoofdpersonages. (De Morgen – Jan Termmerman)

MOMMY is vaak hysterisch maar dat stoort niet in de context van de hevige emoties die op het scherm worden uitgespeeld. De luidruchtige vertolkingen zijn fantastisch: Dolans muze Anne Dorval is als het titelpersonage onvergetelijk, en nieuwkomer Antoine-Olivier Pilon houdt zich helemaal staande naast zoveel acteergeweld. Dolan hanteert een opmerkelijke visuele stijl. De regisseur zet zijn personages vast in een klein, benauwd beeldformaat, alsof hij met zijn gsm rechtop heeft gefilmd. Wanneer een van de protagonisten op een optimistisch, bevrijdend moment dat beeld letterlijk opentrekt, bewijst Dolan zich op z’n best: manipulatief maar o zo effectief. In Cannes brak er tijdens de persvisie toen spontaan applaus uit, dat ik nu nog altijd door mijn hart hoor galmen. (COBRA - Ward Verrijken)

Op onze website vind je meer informatie, recensies en beeldfragmenten.