CLOCLO '69

UNE SOIRÉE AVEC CLAUDE FRANCOIS

1969: Claude François geeft een legendarische concertreeks in de Parijse Olympia. 2015: Een zestienkoppige band brengt dit muzikale hoogtepunt opnieuw tot leven. Geen imitatie of verkleedshow, maar de muziek, de teksten en het werk van een rasartiest. Welkom op ‘Une Soirée avec Claude François 69’!

Over Claude François
Strakke pakken en 'noir et blanc' vormen de sfeer van zijn derde en laatste concertreeks in de Parijse Olympia in 69, volgens Pascale Deweze (Broken Glass Heroes, Metal Molly, Sukilove,…) en Nicolas Rombouts (Deze Mona, Guido Belcanto,…) één van de hoogtepunten uit zijn muzikale carrière. Samen met een veertienkoppige band, inclusief backingzangeressen, blazers en percussie brengen zij die legendarische concertreeks weer tot leven. Het wordt geen verkleedshow! Het gaat om de muziek, om de teksten, om het eigen werk van Claude François zoals hij echt was: een rasartiest. Tijd voor een welverdiend eerherstel voor de Franse koning van de soul!

Samen met Johnny Hallyday was Claude François een van de grootste Franse rock-ʼn-roll sterren van de vorige eeuw. Zijn imago, met de immer perfect gekapte haren en uitgekiende kostuums, droeg in grote mate bij tot zijn populariteit en het duurde niet lang voor het tieneridool liefkozend Clo-Clo werd genoemd door zijn fans.
Claude François werd onsterfelijk met het nummer ‘Comme d’habitude’, dat later in de Engelstalige versie bekend werd als het ontelbare keren gecoverde ‘My Way’. Flamboyante liveshows, een leven vol turbulente amoureuze escapades en de reputatie van een extreem moeilijk en veeleisend man: Claude François was een ster in de ware zin van het woord. Aan het succesverhaal kwam echter brutaal en cynisch een einde toen hij in 1978 tragisch overleed door elektrocutie in zijn bad.

De artiesten over Clo-Clo
Pascal Deweze: "Clo-Clo was voor mij het begin van popmuziek toen ik 4 à 5 jaar was. Ik had geen idee waar hij over zong (mijn Frans was op de leeftijd nogal beperkt...) maar ik snapte de passie, de melodieën en bovenal : de zuiderse ritmiek. Ik kende zijn versie van ‘Laisse moi tenir ta main’ voor ik het origineel van The Beatles hoorde. Het is begrijpelijk dat Claude François nooit op evenveel kritische bijval heeft kunnen rekenen zoals pakweg een Gainsbourg of Dutronc, daarvoor was zijn muziek te weinig rock-ʼn-roll en was hij teveel bezig met mensen een goed gevoel te bezorgen. Maar daar ging en daar gaat het voor mij dan ook om: eind jaren 60 had hij enkele jaren de perfecte balans tussen de passie van het Zuiden, de structuur van de Franse chansons en bovenal, de arrangementen en de ritmiek van de Amerikaanse soul."

Nicolas Rombouts: "Clo-Clo is blanke soul met de juiste dosis Franse pathetiek. Ik vind dat zijn muziek swingt en ontroert. Zijn teksten en vertalingen behoren ondertussen tot het Franse canon der chansons. Hij is authentiek en heeft de energie van een ongenadig performer. Het grote publiek kent Claude François vooral uit zijn discoperiode van de jaren 70 met hits zoals ‘Alexandrie Alexandra’. Maar het is die eerdere periode eind jaren 60 wanneer hij 'Comme d'habitude' opneemt als ultiem dramatisch chanson en tegelijkertijd 'J'attendrai' met een onweerstaanbare groove. Die combinatie is uniek."

in de pers

Gazet van Antwerpen - Ode aan de Franse koning van de soul

di 6 jan 2015

Een welverdiend eerherstel voor de Franse koning van de soul.

CC de Meent - Gemeenveldstraat 34 - 1652 Alsemberg - Tel 02 359 16 00 - info@demeent.be